Jeśli jesteś ciekawy co to jest kompozyt stomatologiczny to dobrze trafiłeś. Proces ten jest dość prosty i może być zakończony w krótkim czasie. Na początek dentysta zastosuje miejscowe znieczulenie, aby znieczulić usta. Następnie przygotuje miejsce, w którym zostanie umieszczony kompozyt, poprzez nakłucie szkliwa zęba. Po wykonaniu tych czynności kompozyt zostanie umieszczony.
Przedstawiamy materiał opracowany na zlecenie szpiknaszczyt.pl
Nanowypełniacze
Ostatnie badania wykazały zwiększone zastosowanie nanowypełniaczy w kompozytach stomatologicznych. W jednym z badań naukowcy zastosowali nanocząstki Al2O3 jako wypełniacze w kompozycie na bazie PMMA. Wyniki wykazały, że nanocząstki te poprawiły właściwości mechaniczne kompozytu. Ponadto, poprawiły jego odporność na złamanie. Jednak korzyści te są tymczasowe. Tutaj omawiamy, w jaki sposób kompozyty stomatologiczne mogą przynieść korzyści pacjentom. W artykule opisano proces produkcji kompozytów stomatologicznych z wykorzystaniem nanonapełniaczy.
Nanonapełniacze są stosowane w kompozytach dentystycznych w celu poprawy wytrzymałości i trwałości. Typowy kompozyt stomatologiczny zawiera cząstki HA, ZrO2 lub SiO2, z których wszystkie mogą być wykorzystane do produkcji materiału kompozytowego. Jednak materiały te mają różne mocne i słabe strony, a ich interakcje mogą zmienić propagację pęknięć lub zwiększyć liczbę słabych ogniw. Wysoka zawartość wypełniacza pomaga przezwyciężyć te słabości. Z kolei niska zawartość wypełniacza może osłabić wytrzymałość kompozytu.
Chociaż nanowłókna i nanorurki polimerowe są idealnymi kandydatami do zastosowania jako nanonapełniacze w kompozytach dentystycznych, wciąż istnieje możliwość poprawy. Materiały te mają wysokie wymagania mechaniczne, ale nanowłókna mogą poprawić te właściwości. Nanonapełniacze są również alternatywną opcją dla materiałów poddawanych przygotowaniu pod implanty stomatologiczne. Istnieje jednak wiele wyzwań związanych z kompozytami stomatologicznymi. Aby poprawić wydajność, kompozyt stomatologiczny musi być mocniejszy i sztywniejszy niż otaczająca go kość.
Zastosowanie nanowypełniaczy jest skutecznym sposobem poprawy trwałości kompozytów stomatologicznych. Nanowypełniacze zapewniają większą chropowatość powierzchni i odporność na zużycie niż ich odpowiedniki. Ponadto nanonapełniacze mogą zapobiegać powstawaniu pęknięć i zwiększać wytrzymałość kompozytu. Nanowypełniacze zwiększają również płynność kompozytów stomatologicznych. Można je nawet łączyć z obecnymi wypełniaczami. Można więc teraz stosować te materiały z konwencjonalnymi kompozytami stomatologicznymi!
Kompozyty typu Bulk Fill
Jedną z wielu zalet stosowania kompozytów typu Bulk Fill w pracach stomatologicznych jest łatwość ich umieszczania. Materiały te zostały zaprojektowane tak, aby można je było łatwo umieścić w szerokim zakresie ubytków, nawet tych o skomplikowanych konturach. Charakteryzują się również wysokim stopniem elastyczności, co czyni je idealnymi do stosowania w trudnych miejscach. Żywica metakrylowa i podłoże uretanowe zapewniają, że mogą być stosowane w różnych procedurach stomatologicznych i mogą służyć jako blokada okluzji i naprężeń.
W dwóch badaniach naukowcy oceniali czas zaoszczędzony dzięki zastosowaniu kompozytów typu bulk fill. Mimo że metody zastosowane w tych badaniach były różne, w obu przypadkach stwierdzono, że wypełnianie „luzem”, a następnie utwardzanie „luzem” powoduje ogólną oszczędność czasu. W jednym z badań wykorzystano uzupełnienia protetyczne in vivo, natomiast w drugim zastosowano podwójnie ślepą próbę – pacjent i osoba oceniająca nie byli świadomi procedury. Naukowcy stwierdzili również, że kompozyty wypełnione luzem spowodowały lepszą adaptację pacjenta i zmniejszenie liczby linii „dzianych” pomiędzy przyrostami.
Nowy materiał znany jako bulk fill composite pozwala dentystom na stosowanie tego samego materiału do wszystkich rodzajów uzupełnień stomatologicznych. Materiał ten kurczy się znacznie mniej niż inne kompozyty, ale interfejs adhezyjny jest nadal narażony na znacznie większe naprężenia. Chociaż te korzyści nie są tak wysokie jak w przypadku konwencjonalnych uzupełnień porcelanowych, warto je rozważyć, jeśli rozważasz kompozyt bulk fill. Mogą one skutkować lepszą penetracją światła i polimeryzacją, co zmniejsza ilość naprężeń wywieranych na uzupełnienie.
Kompozyty typu bulk fill można umieszczać w odstępach co 4 do 5 mm, co czyni je doskonałym wyborem w przypadku bezpośrednich uzupełnień kompozytowych. Kompozyty typu Bulk fill można umieszczać w warstwie o grubości do 5 mm, co pozwala zaoszczędzić lekarzowi stomatologowi znaczną ilość czasu. Kompozyty te są trwalsze niż konwencjonalne wypełnienia stomatologiczne i pozwalają uzyskać doskonałe uzupełnienia. Istnieją jednak pewne wady stosowania kompozytów do wypełnień masowych.
Samoutwardzalne kompozyty
Rozwój samoutwardzalnych kompozytów stomatologicznych radykalnie zmienił praktykę stomatologiczną. Obecnie istnieją trzy podstawowe systemy: etch/prime/bond, PAC i QTH. W tych trzech systemach do utwardzania kompozytów wykorzystuje się różne związki chemiczne. Każdy system ma swoje wady i zalety. W przypadku uzupełnień głębokich ubytków PAC jest najlepszym wyborem ze względu na szybszy czas utwardzania i większą wytrzymałość. Jednak najwcześniejsze wersje samoutwardzalnych kompozytów stomatologicznych opierają się na wykorzystaniu światła do utwardzania.
Do zalet samoutwardzalnych kompozytów stomatologicznych należy zaliczyć ich mniejszą wrażliwość i niższy koszt. Można je nakładać na wszystkie powierzchnie zębów. W procesie tym wykorzystuje się trzymaną w ręku lampę utwardzającą, która emituje określone długości fali, związane z katalizatorem i inicjatorem. Światło to powinno być trzymane jak najbliżej żywicy. Żywice światłoutwardzalne mają zazwyczaj gęstszą odbudowę końcową niż żywice samoutwardzalne. Ponadto kompozyty światłoutwardzalne mogą być bardziej trwałe i wymagają mniejszej liczby wizyt u dentysty.
W przeszłości kompozyty stomatologiczne były popularnym materiałem do wykonywania uzupełnień ze względu na ich niski koszt, akceptowalną estetykę i łatwość użycia. Uzupełnienia kompozytowe mają jednak kilka wad. Ich niska wytrzymałość, kruchość i słaba trwałość ograniczają ich zastosowanie w wielu przypadkach. Czynniki te mogą przyczynić się do braku zaufania pacjentów do ich świeżo odbudowanego uśmiechu. Może to prowadzić do zwiększenia ryzyka złamań.
Bioinspired SHDC zawiera mikrokapsułki zawierające substancje lecznicze. Bioinspirowane SHDC składa się z mikrokapsułek aminowych TEGDMA-DHEPT. Inny bioinspirowany samoutwardzalny kompozyt stomatologiczny wykorzystuje mikrokapsułki aminowe TEGDMA-DHEPT i katalizator nadtlenek benzoilu. Niektóre badania wykazały jednak, że kompozyt bez katalizatora był nadal skuteczny.
Długowieczność
Chociaż kompozyty stomatologiczne na bazie żywicy mają ogromny potencjał w zakresie wykonywania uzupełnień przypominających zęby, to mają one szereg ograniczeń, w tym ograniczoną trwałość i zagrożenia dla zdrowia. Na szczęście nauka stojąca za tymi materiałami została udoskonalona i w ostatnim czasie dokonano wielu postępów. Innowacje te obejmują nowe rodzaje kompozytów, które poprawiły trwałość tych uzupełnień. Oto kilka wskazówek, jak zwiększyć trwałość tych uzupełnień.
Jedną z najważniejszych właściwości materiałów stomatologicznych jest ich odporność na zmęczenie. Wynika to z faktu, że uzupełnienia stomatologiczne są poddawane cyklicznym obciążeniom. Awarie są zwykle wynikiem gromadzenia się uszkodzeń w materiale i obciążeń cyklicznych, które nie przekraczają jego wytrzymałości na złamanie. Proces zmęczenia materiału jest złożony, ale mechanizm awarii polega na propagacji pęknięć z istniejących wad. Ponadto kompozyt może ulec awarii, ponieważ ma tendencję do powiększania rozmiarów lub ulega zniszczeniu w wyniku zlokalizowanego uszkodzenia.
Oprócz oceny trwałości uzupełnień protetycznych, naukowcy zbadali działanie tych materiałów w długim okresie czasu. Oceniono kliniczną wydajność kompozytów i amalgamatów w ciągu 8 lat. Materiały te oceniano korzystając z bazy danych badań podłużnych przeprowadzonych z udziałem populacji pacjentów. Badacze uwzględnili również badania prezentowane na spotkaniach akademickich, które nie zostały jeszcze opublikowane w czasopiśmie. Do badania włączono dwadzieścia jeden długoterminowych badań prospektywnych.
Test Izoda jest powszechnie stosowaną metodą badania wytrzymałości kompozytów stomatologicznych, ale istnieją również inne testy. Jedną z popularnych metod jest próba Charpy’ego, która polega na podparciu belki na obu końcach. Test ten jest również znany jako obciążenie poprzeczne i może być stosowany do określenia stopnia kruchości kompozytów. W przeglądzie systematycznym wytrzymałość na zginanie kompozytów stomatologicznych korelowała ze zużyciem klinicznym.
Technika
Lekarz dentysta może wybrać jedną z kilku technik umieszczania kompozytu stomatologicznego, ale przy wyborze techniki należy wziąć pod uwagę pewne rzeczy. Najważniejszym czynnikiem decydującym o wyborze właściwej techniki jest ilość materiału kompozytowego, którą lekarz nakłada. Istnieją różne rodzaje kompozytu, a każdy z nich ma swoje zalety i wady. Poniżej przedstawiamy kilka z nich. Aby dowiedzieć się, która technika jest dla Ciebie odpowiednia, czytaj dalej. Weź również pod uwagę swoje osobiste preferencje.
Pierwszym krokiem w tworzeniu wysokiej jakości uzupełnienia jest wybór odpowiedniej matrycy do zabiegu. Następnie na przygotowaną powierzchnię zęba nakładany jest kompozyt. Kolejny krok polega na umieszczeniu podkładu z żywicy płynnej i kompozytu mikrohybrydowego w obszarze zbutwiałego zęba. Ważne jest, aby dokładnie dopasować grubość ostatniej warstwy, aby nie była ona nieprzyjemna. Ostatni etap obejmuje proces polerowania.
Kolejnym etapem procedury jest wybór odpowiedniego materiału do wykonania odbudowy. Kompozyt nakładany jest w nachyleniu w stosunku do ścian ubytku, a pomiędzy nimi umieszczane są ostateczne przyrosty „szkliwa”. Ważne jest, aby wybrać taki odcień kompozytu, który będzie się komponował z otaczającą strukturą zęba. Aby uzyskać naturalny wygląd, najlepiej jest użyć ciemnego, półprzezroczystego lub jasnego odcienia. Te trzy odcienie mają różne właściwości. Podobnie jak w przypadku wszystkich innych materiałów kompozytowych, decydujące znaczenie ma wybór odcienia, który łączy się z otaczającymi zębami.
Inną alternatywą jest technika kompozytowa typu direct-indirect. Ma ona swoje zalety i wady. W porównaniu z kompozytami z mikrowypełniaczem nanokompozyt stomatologiczny jest doskonałym wyborem w przypadku uzupełnień o niewielkich rozmiarach. Nie jest jednak dobrym rozwiązaniem w każdej sytuacji z żywicą kompozytową. Ponadto ma pewne ograniczenia. Jedną z jego wad jest to, że ma wysoki współczynnik skurczu polimeryzacyjnego, co może spowodować utratę właściwości adhezyjnych i kohezyjnych. Dobra wiadomość jest taka, że istnieją techniki pozwalające zminimalizować ten problem.